Στη νέα της καλλιτεχνική σειρά, αμφισβητεί ζητήματα συμμόρφωσης και τυποποίησης καθώς τα αποτελέσματα της εκβιομηχάνισης γίνονται εμφανή σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Η χρήση του απρόσωπου ανδρικού ειδωλίου σε πολλαπλάσιο μεταδίδει την αντικειμενοποίηση του ατόμου και την παράλογη αναπαραγωγή που αντικατοπτρίζει την καταναλωτική μας κοινωνία. Η διακριτική χρήση του χρώματος χρησιμεύει ως ίχνη ελπίδας μεταξύ των γκρι και μαύρων που αντιπροσωπεύουν συναισθήματα απόγνωσης.

Τα απέχοντα πολλαπλά στρώματα του Perspex, γίνονται τα οχήματα για ένα ταυτόχρονο φόντο, μεσαίο έδαφος και πρώτο πλάνο, που της επιτρέπουν να αλλάζει εμπρός και πίσω με την πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση. Τα γραμμωμένα φόντα δημιουργούν οπτικές ακτίνες καθώς ο θεατής πλησιάζει, πιο μακριά κατά μήκος των εικόνων. Οι συνθέσεις της με θεατρικό τροχό, που θυμίζουν σκηνές ρομαντικών ταινιών της δεκαετίας του '60, στις οποίες ανθρώπινα μορφώματα δημιουργούσαν κινούμενα σχήματα λουλουδιών που ανοίγουν και κλείνουν, είναι γεμάτες κίνηση σαν να είναι η τεκμηρίωση μιας σχολαστικά σκηνοθετημένης παράστασης που έλαβε χώρα αλλού.